III przykazanie

Pamiętaj, abyś dzień swięty święcił

Pismo Święte

Wj 20, 8-11 – Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz się trudził i wykonywał wszystkie swoje zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem Pana, Boga twego. Nie będziesz przeto w dniu tym wykonywał żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani przybysz, który przebywa w twoich bramach. W sześć dni bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, siódmego zaś dnia odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty.

Dz 20, 7 – W pierwszym dniu po szabacie, kiedy zebraliśmy się na łamanie chleba.

J 20, 19 – Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!»

Jezus zmartwychwstały przychodził do uczniów w Dzień Pański – niedziele!

Katechizm Kościoła

I. Dzień szabatu

  • był dniem świętym, dniem odpoczynku i przypominał, że Bóg odpoczął po zakończeniu dzieła stworzenia i odpoczął: „pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty”;
  • przypominał o wyprowadzeniu z niewoli egipskiej;
  • przypominał nierozerwalne przymierze Boga na Synaju;
  • sprzeciwiał się „niewolnictwu pracy i ubóstwieniu pieniądza”.

Jezus zmienił starotestamentalne rozumienie szabatu: “To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu” (Mk 2,27). Szabat jest dniem Pana… miłosierdzia i czci Boga. “Syn Człowieczy jest panem szabatu” (Mk 2, 28).

II. Dzień Pański

  • Dzień Zmartwychwstania: nowe stworzenie

Niedziela stała się dla chrześcijan pierwszym dniem tygodnia, który celebrował zmartwychwstanie Jezusa, ponieważ Jezus Chrystus, nasz Zbawiciel, w tym dniu zmartwychwstał.

Niedziela – wypełnienie szabatu

  • Pascha Chrystusa wypełniła duchową prawdę szabatu żydowskiego i zapowiadała wieczny odpoczynek człowieka w Bogu: ”Ci, którzy trwali w dawnym porządku, przeszli do nowej nadziei i nie zachowują już szabatu, ale święcą dzień Pański, dzień, w którym nasze życie zostało pobłogosławione przez Chrystusa i przez Jego śmierć” (KKK 2175).

Niedziela, jako nowy „szabat”, oddaje cześć Bogu Stwórcy i Jezusowi, który odkupił swój lud.

Niedzielna celebracja Eucharystii

Eucharystia w niedzielę jest centrum życia Kościoła. Jest on najdawniejszym nakazanym dniem świątecznym w całym Kościele. “Ponadto należy obchodzić dni Narodzenia Pana naszego Jezusa Chrystusa, Objawienia Pańskiego, Wniebowstąpienia oraz Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, Świętej Bożej Rodzicielki Maryi, Jej Niepokalanego Poczęcia i Wniebowzięcia, Świętego Józefa, Świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz Wszystkich Świętych” (KKK 2177).

Autor Listu do Hebrajczyków przypomina chrześcijanom pochodzenia żydowskiego: “Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem” (Hbr 10, 25) (KKK 2178).

Tradycja radzi: “Przyjść wcześnie do Kościoła, aby zbliżyć się do Pana i wyznać swoje grzechy, wzbudzić żal w modlitwie… Uczestniczyć w świętej i Boskiej liturgii, zakończyć modlitwę, nigdy nie wychodzić przed rozesłaniem… Często mówiliśmy: ten dzień jest wam dany na modlitwę i odpoczynek. Jest dniem, który Pan uczynił. Radujmy się w nim i weselmy”.

“Parafia jest określoną wspólnotą wiernych, utworzoną na sposób stały w Kościele partykularnym, nad którą troskę pasterską, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi..”, gdzie wszyscy wierni mogą się zgromadzić na niedzielną celebrację Eucharystii… „Nie możesz modlić się w domu tak jak w kościele, gdzie … wołanie do Boga unosi się z jednego serca. Jest w tym: zjednoczenie umysłów, zgodność dusz, więź miłości, modlitwy kapłanów” (KKK 2179).

Obowiązek świętowania niedzieli

– Eucharystii w dni nakazane, z wyjątkiem z ważnego powodu lub zwolnienia od ich pasterza. Osoby, które dobrowolnie opuszczają ten obowiązek, popełniają grzech ciężki (KKK 2181).

– uczestniczenie świadczy o przynależności do Chrystusa i Jego Kościoła oraz wierności Chrystusowi i Kościołowi, o  wierze i miłości, o świętości Boga i nadziei zbawienia oraz wzajemnym umocnieniu Duchem Świętym (por. KKK 2182);

W sytuacji, kiedy nie ma kapłana, to weźmy udział w liturgii słowa z zachowaniem przepisów biskupa diecezji albo pomodlić się w gronie rodzinnym (por. KKK 2183).

Dzień łaski i powstrzymania się od pracy

  • Niedziela to nie tylko dzień wolny od pracy, ale Dzień Pana, rodziny, społeczeństwa, kultury, a przede wszystkim doświadczenia obecności Boga w małżeństwie rodzinie, wydarzeniach religijnych i społecznych, ale z udziałem w Eucharystii;
  • Niedziela powinna być też dniem udzielenia potrzebującym pomocy duchowej i fizycznej (por. KKK 2185);
  • Niedziela to dzień refleksji, ciszy, lektury i medytacji, aby pogłębić życie wewnętrzne i chrześcijańskie (por. KKK 2186);
  • Niedziela powinna być wolna od pracy, z wyjątkiem prac koniecznych dla wspólnoty ludzkiej, ale prawodawcy powinni szanować wolność religijną swoich pracowników.

W skrócie z KKK

  • 2189 “Będziesz zważał na szabat, aby go święcić” (Pwt 5,12). “Dzień siódmy będzie szabatem odpoczynku, poświęconym Panu” ( Wj 31).
  • 2190 Szabat, który oznaczał wypełnienie pierwszego stworzenia, został zastąpiony przez niedzielę, przypominającą nowe stworzenie, zapoczątkowane przez zmartwychwstanie Chrystusa.
  • 2191 Kościół celebruje dzień zmartwychwstania Chrystusa ósmego dnia, który słusznie jest nazywany dniem Pańskim albo niedzielą.
  • 2192 “Niedziela. . . powinna być obchodzona w całym Kościele jako najdawniejszy dzień świąteczny nakazany”. “W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane wierni są zobowiązani uczestniczyć we Mszy świętej”.
  • 2193 “W niedzielę oraz w inne dni świąteczne nakazane wierni są zobowiązani… powstrzymać się od wykonywania tych prac i zajęć, które utrudniają oddawanie Bogu czci, przeżywanie radości właściwej dniowi Pańskiemu oraz korzystanie z należnego odpoczynku duchowego i fizycznego”.
  • 2194 Ustanowienie niedzieli przyczynia się do tego, by “wszyscy korzystali z wystarczającego odpoczynku i czasu wolnego, który mogliby poświęcić życiu rodzinnemu, kulturalnemu, społecznemu i religijnemu”.
  • 2195 Chrześcijanin powinien unikać nie koniecznej pracy, bo przeszkodziłaby pracownikom w zachowaniu dnia Pańskiego.

Wniosek:

Niedziela – pamiątka zmartwychwstania Jezusa Chrystusa stała się dla chrześcijan DNIEM PANA, który zastąpił dzień szabatu, ale nadał mu zupełnie nowe znaczenie: pierwszy dzień tygodnia w blaskach promieni od Mistrza, Zwycięzcy piekła i szatana, dzień łamania chleba – Dzień Eucharystii.

Niedziela – Dzień Pański Nowego Testamentu

Eucharystia jest szczytem i źródłem mocy wspólnoty Kościoła. Ten dar Chrystusa wymaga od uczestniczących w Liturgii Kościoła największego przygotowania duchowego. Owoc całego tygodnia pracy trzeba przynieść w darze Bogu i złożyć go – jako dziękczynienie – w ofierze na ołtarzu. Duchowe przygotowanie wymaga od ludzi oczyszczenia wnętrza, aby z czystym sercem uczestniczyli w Liturgii Mszy świętej, wysłuchali Słowo Boże i z radością przyjęli Ciało i Krew Jezusa. Nie chodzi o obowiązek „szabatowy”, ale o wdzięczną pamięć i radość, że Jezus sam zaprasza i proponuje swoim braciom i siostrom: Bierzcie i jedzcie to jest Cało moje. Bierzcie i pijcie to jest Krew Moja! On chce wejść do naszego wnętrza, abyśmy stali się monstrancją Jego obecności na tym świecie, z którego Jego wrogowie chcą Go usunąć. Szatan powtarza propozycję fałszywej wolności z raju: Będziecie jak Bóg!  (Rdz 3, 3). Ta „wolność” stała się początkiem największego zniewolenia Adama i Ewy oraz wszystkich ich potomków żyjących bez Boga.

Bóg miłości i miłosierdzia nie tylko zapowiedział przy bramach raju Adamowi i Ewie niewiastę i jej potomka – Maryję i Jezusa, Jej Potomka, ale zrealizował swoją Obietnicę w dziele paschalnym swojego Syna, zrodzonego z Niepokalanej Matki.

Niedziela jest dniem Rodziny Jezusa i Maryi gromadzącej się na Mszy św., w czasie której Zbawiciel nieustannie ofiaruje siebie Ojcu na ołtarzach całego świata. To Jezus zaprasza swoje siostry i braci do jedności w dziękczynieniu Ojcu za Dzieło Odkupienia i umacniania swoim Ciałem i Krwią na pielgrzymiej drodze do Domu Ojca. To Jezus chce w naszym wnętrzu pielgrzymować. Czy można odmówić Jezusowi za takie zaproszenie i pokarm pielgrzyma?! Oczywiście że można, ale trzeba zapytać siebie, a jaka będzie teraźniejszość i wieczna przyszłość bez Niego? Zapamiętajmy: Beze Mnie nic uczynić nie możecie!

Rodzina najpełniej przeżywa swoją jedność wspólnoty przy …  stole w domu i w kościele: w domu, kiedy wspólnie spożywa w radości posiłek, a w kościele przy ołtarzu, kiedy wspólnie z Jezusem celebruje Eucharystię i przyjmuje Pokarm Pielgrzymów – Ciało i Krew Jezusa: Bierzcie i jedzcie to jest Ciało moje. Bierzcie i pijcie to jest Krew moja. Kto spożywa  Ciało i Krew moją będzie żył na wieki!

Eucharystia to serce i dusza wspólnoty Kościoła Chrystusa,

która najbardziej odnawia duchowo i uświęca Rodzinę Bożych pielgrzymów na ziemi. Bez niej nie można nawet pomyśleć o jedności. Ten Pokarm Pielgrzymów wymaga od przyjmujących miłości Boga i ludzi.Msza św. rozpoczyna się od Aktu Pokutnego, który wymaga rachunku sumienia, wyrażenia skruchy i błagalnego wołania: Panie, zmiłuj się nad nami. W czasie przygotowania darów ofiarnych trzeba Bogu nie tylko złożyć dar – ofiarny – na tacę, ale przede wszystkim ofiarować … siebie. Pierwsze nasze ofiarowanie odbyło w czasie Chrztu świętego przez rodziców i chrzestnych, ale bez świadomego naszego udziału jako niemowlęcia lub świadomego jako młodego lub dorosłego. Rodzice i chrzestni – w czasie Mszy św. – mają okazje ponawiać to chrzestne ofiarowanie dziecka w Chrystusie Ojcu. Powinni to uczynić oni i my jako dorośli właśnie w czasie przygotowania – przez kapłana – darów ofiarnych. Rodzice powinni nauczyć swoje dzieci ofiarować siebie w niedzielnych Mszach św. a wtedy niedziela nabierze – z każdym tygodniem – coraz większego znaczenia dla rodziców i dziecka oraz dla nas. I tu jest szczególna rola rodziców – nie do zastąpienia. Ten ofiarniczy aspekt niedzielnej Mszy świętej będzie coraz bardziej jednoczył ich jako rodzinę przed Bogiem, a tygodniu jednoczył ich w domu. Dzień Pański będzie – coraz bardziej – miał charakter dziękczynny po całym wspólnie przeżytym tygodniu pracy i nauki. Do tego dołączmy jeszcze jeden aspekt: misyjny. Oto na zakończenie Mszy św. wyjdźmy z błogosławieństwem Ojca i Syna i Ducha Świętego, aby ewangelizować siebie i ludzi czyniąc im dobrze w domu, w szkole, w pracy, w sąsiedztwie itd. przez świadectwo wiary i miłości swoim życiem.