Powołanie do życia konsekrowanego

Powołanie to jest bardzo zróżnicowane w czasie powstania, działalności, formy życia itd. w Kościele. Na początku eremici na pustyni szukali bliskości Boga na modlitwie, przy tym zachowywali post – II-III wiek. Później dołączali „uczniowie”, którzy mieszkali w pobliżu, a później razem np. św. Benedykt, który n a górze Monte Casino założył klasztor i napisał regułę zakonną w IV wieku. Św. Patryk (IV/V) w Irlandii, Szkocji i Anglii powstawały klasztory (św. Kolumban). W IX w. klasztor w Cluny (we Francji). W XII-XIII wieku powstały zakony rycerskie, które organizowały wyprawy krzyżowe do Ziemi Świętej. W XIII w. zakony np. św. Franciszek – żebraczy/franciszkanie, św. Dominik – kaznodziejski/domikanie, karmelici i augustianie, św. Klara założyła dla kobiet klaryski, dominikanki itd. Po soborze trydenckim powstają nowe męskie i żeńskie zakony i Instytuty (Jezuici, Barnabici, Filipini, Redemptoryści, Pijarzy) oraz zakony żeńskie (Prezentki, Elżbietanki, Urszulanki, Adoratorki, Albertynki, Bazylianki, Dominikanki, Cysterki, itd.). W XVIII i XIX wieku następuje kryzys i sekularyzacja życia zakonnego (kasacja Jezuitów, których uratowała caryca Katarzyna w Rosji). XIX i XX wiek to okres powstania bardzo licznych Instytutów męskich i żeńskich w formie zgromadzeń i stowarzyszeń życia apostolskiego, aby prowadzić duszpasterstwo i apostolstwo charytatywne, edukacyjnie  lokalnie i misyjnie. Mamy również zakony męskie i żeńskie klauzurowe. Kard. August Hlond, Prymas Polski zakłada Towarzystwo Chrystusowe dla Polonii zagranicznej 8 września 1932 r. do opieki na Polakami poza granicami Ojczyzny. Sobór Watykański II i czasy posoborowe przynoszą wielkie uznanie dla życia zakonnego przez dekret „Perfectae caritatis” papieża Jana Pawła II: „1. Życie konsekrowane, głęboko zakorzenione w przykładzie życia i w nauczaniu Chrystusa Pana, jest darem Boga Ojca udzielonym jego Kościołowi za sprawą Ducha Świętego. Dzięki profesji rad ewangelicznych charakterystyczne przymioty Jezusa dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo — stają się w pewien swoisty i trwały sposób „widzialne” w świecie, a spojrzenie wiernych zwraca się ku tajemnicy Królestwa Bożego, które już jest obecne w historii, ale w pełni urzeczywistni się w niebie” (Vita Consecrata – Jan Paweł II nr 1).

Po Soborze Watykańskim II życie zakonne przeżywało powolny spadek powołań, z wyjątkiem okresu papieża św. Jana Pawła II.. Dzisiaj zakony szukają przyczyn braku powołań. Bóg nie da powołań, aby je niszczyć. Wielka sekularyzacja była już w historii Kościoła, a obecna walka rozpoczęła się w latach 60-tych od walki z moralnością chrześcijańską. Tolerowano niemoralne publiczne zachowania. Najpierw usuwano obecność Boga i Jego Przykazania z życia publicznego. Później wprowadzano przepisy prawne wbrew prawu naturalnemu, które Bóg wpisał w sumienie człowieka w Dekalogu. Usuwano obecność Boga w każdym możliwym miejscu publicznym i takie nauczanie na wszystkich poziomach począwszy od uniwersytetów aż do przedszkoli (dzisiaj). Rodzicom stopniowo odbierano prawa wychowania religijnego swoich dzieci. W środkach medialnych wyśmiewano zasady moralne oparte na Dekalogu. Krytykowano i wyśmiewano naukę moralną Kościoła używając nawet fałszywych informacji. Wprowadzono aborcję dzieci nienarodzonych jako prawo na żądanie zatwierdzone przez Sąd Najwyższy USA, a potem w innych krajach, a po 50-latach w tym roku uznano że był … błąd interpretacji Konstytucji Amerykańskiej?!!!