Ignacy Posadzy urodził się w 17 lutego 1898 roku w Szadłowicach koło Inowrocławia w rodzinie rolniczej. Ojciec Jakub i matka Katarzyna z Pawlaków pochodzili z bardzo religijnej rodziny. Po maturze Ignacy (1917 r.) wstąpił do seminarium arcybiskupiego w Poznaniu. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk bpa W. Kloskego w katedrze gnieźnieńskiej 19 lutego 1921 r. Pracował jako wikariusz, spowiednik, prefekt w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Poznaniu. Od 1923 r. odwiedzał Polonię w Saksonii, Bawarii i Hesji, oraz w Danii (1926) i Rumunii (1928). Z polecenia kard. A. Hlonda wyjechał do Polonii w Brazylii, Argentynie, Urugwaju i Paragwaju.

Propozycję ks. Kardynała Augusta Hlonda, Prymasa Polski: „Chcę uczynić księdza generałem nowego zgromadzenia” przyjął, mimo ostrzeżenia lekarza, że z powodu słabego zdrowia nie wiadomo jak długo będzie żył. Nie chciał  „odmawiać się księdzu kardynałowi”. Rozpoczął zbieranie informacji w różnych zakonach, mających długie doświadczenie. Odwiedził bpa Geyer, który założył nowe zgromadzenie (1927 r.) dla niemieckich emigrantów pod nazwą Zgromadzenie od Świętych Aniołów. Póżniej udał się do Włoch, aby zdobyć wiadomości o zgromadzeniu scalabrinianów, które założył bł. bp Giovanni Scalabrini dla włoskich emigrantów  (1932). Na terenie Polski rozpoczął popularyzowanie idei opieki duszpasterskiej nad Polonią. Odwiedzał bogatych ziemian w Wielkopolsce i prosił, aby udzielili pomocy nowemu zgromadzeniu zapewniając mieszkanie i wyżywienie. Niestety bez skutku. Hrabina Aniela Potulicka zgodziła się oddać swój pałac w Potulicach koło Nakła (niedaleko Bygdoszczy), a Kardynał Hlond wyraził na to zgodę. 22 sierpnia 1932 r. – w pałacu arcybiskupim w Poznaniu – ks. Ignacy otrzymał wskazówki i błogosławieństwo od ks. Kard. A. Hlonda: „A więc rozpoczynamy in Nomine Domini (w imię Pana). Zaufajmy Bogu”.  Następnego dnia, 23 sierpnia 1932 roku, ks. Ignacy Posadzy z grupą kandydatów przyjechał do Potulic i 15 października rozpoczął pierwszy w historii zgromadzenia kanoniczny nowicjat (20 kandydatów na księży, 15 na braci i Ojciec Ignacy jako przełożony). Do II wojny światowej zgromadzenie rozwijało się bardzo szybko, bo zaledwie po 7 latach dynamicznego rozwoju miało już 20 kapłanów, 86 kleryków i 200 braci!

Wybuch II wojny światowej przerwał ten rozwój, a młode zgromadzenie znalazło się na „czarnej liście” Gestapo do likwidacji jako zbyt polskie. Ks. Ignacy, jako przełożony generalny, nakazał współbraciom rozjechać się, aby uniknęli aresztowania. Klerycy udali się do Krakowa, gdzie nadal studiowali w ukryciu, a Siostry Sercanki udzieliły im mieszkania i wyżywienia. W czasie okrutnej wojny 43 kleryków otrzymało święcenia kapłańskie! Niektórzy kapłani pracowali – z polecenia Ojca Ignacego – w tzw. gułagach – obozach przejściowych dla Polaków z wielkim narażeniem życia. Niektórych aresztowano i osadzono w obozach koncentracyjnych.

Po wojnie ks. Ignacy Posadzy i inni współbracia wrócili do Domu Głównego na Ostrowiu Tumskim w Poznaniu, niedaleko katedry. Wtedy O. Ignacy – na prośbę ks. Kard. Hlonda – wysyłał kapłanów do bardzo trudnej pracy na Pomorzu Zachodnim. Wyższe Seminarium w Poznaniu rozpoczęło działalność naukową. Potem rządy komunistyczne rozpoczęły wieloletnie prześladowania. Zabierano domy zakonne i zamykano niższe seminarium. Bóg Miłosierny posyłał nowe liczne powołania na kapłanów i braci.

W 1951 r. Kapituła Generalna nadała ks. I. Posadzemu – jedyny w zgromadzeniu – tytuł Ojca, bo widziano w nim – obok Założyciela kard. A. Hlonda – jako Współzałożyciela zgromadzenia.

W 1958 roku O. Ignacy Posadzy, pamiętając o sugestii Założyciela, założył zgromadzenie żeńskie pod nazwą Misjonarki Chrystusa Króla dla Polonii Zagranicznej z siedzibą w Morasku niedaleko Poznania. Celem było służenie pomocą duszpasterską księżom chrystusowcom na emigracji.

W 1968 roku Ojciec Ignacy złożył rezygnację z funkcji przełożonego generalnego, którą pełnił 36 lat. Nadal jednak był tym, przez którego Bóg  formował nowe zgromadzenie, aby – mając ducha pełnego zatroskania o dusze polskiego emigranta – realizowało otrzymaną misję. Hasło „Na Wychodźstwie polskie dusze giną, Polonia woła o polskiego kapłana” stało się zawołaniem chrystusowców i przyciągało nowe „bataliony” powołań.

O. Ignacy Posadzy TChr przeszedł do wieczności 17 stycznia 1984 r. w Puszczykowie k/Poznania w opinii świętości. Odszedł mąż Boży, który mówił: „Moje serce żyje wśród Polonii”. Otrzymał tytuł  Sługi Bożego, a proces informacyjny na terenie Polski został zakończony. Dokumenty zostały przekazane Stolicy Apostolskiej. Prośmy Boga o potrzebne łaski za jego wstawiennictwem, a otrzymane nadzwyczajne łaski zgłośmy na adres: Towarzystwo Chrystusowe ul. Panny Marii 4, 60-962 Poznań, Polska. Oby O. Ignacy Posadzy TChr stał się wielkim orędownikiem przed tronem Bożym Polonii na całym świecie, którą tak kochał i o którą troszczył się, aby miała polskiego kapłana, brata zakonnego i siostrę zakonną.ttt

MODLITWA O BEATYFIKACJĘ

Sługi Bożego O. Ignacego Posadzego, TChr

Panie, który w swojej mądrości i miłości uczyniłeś Ojca Ignacego wiernym i pokornym sługą Twojej woli, daj nam naszym życiem wiernie wypełniać wolę Bożą, a serca nasze napełnij radością i wdzięcznością z chwały niebieskiej Sługi Bożego O. Ignacego i jego wstawiennictwa udziel nam  łaski, o którą pokornie proszę ____________________. 

Ojcze nasz … Zdrowaś Maryjo … Chwała Ojcu …

(otrzymane łaski prosimy zgłosić księdzu w parafii)